Nie oszukujmy się nasz znajomy mieszka w jednej z ‘lepszej czesci ‘ pod względem mieszkancow- spokoj cisza i radio Piekary z głośników( jak wiadomo lepsza czesc mieszkalna czyli -czesc urzednicza swego czasu- znajdowala się na drugim koncu-domy z widokiem na Lodowisko Jantor).
Osiedle składa się z 6 głownych „ciągów mieszkalnych” dla robotnikow oraz pobocznych budynkow-urzedniczych , oddzielonych od siebie(najlepiej widac na obrazku. Czesc północna to częśc urzędnicza, patrząc dalej na południe-robotnicza)
Ciagi robotnicze można podzielic na dwa. Budowane na podstawie prostokąta oraz trapezu ( trapezowe sprawia jaz wrazenia ‘zamykania osiedla’).
Jak wszystkim wiadomo osiedle było zbudowane dla pracownikow spólki GIESCHE- która postanowiła otworzyć szyby wydobywcze oraz zaplecze kopalniane.Tym sposobem na początku XX wieku powstały tutaj Szyb Carmer (z czasem zmian i przekształceń nazwany Pułaskim)oraz Szyb Nickchis (obecenie zasluzowny Poniatowski heh). Trzeba nadmienić c-o nie będzie łatwe- ze w tamtych czasach miejsce które znamy teraz jako 3 bardoz duze dzielnice Katowic (janow, nikiszowiec, giszowiec) były wtedy właściwie nie zamieszkałymi, zalesionymi terenami. Przeniesmy się wiec na poczatek XX wieku. Jest silna i bardzo bogata firma Giesche,jest pomysł ,są pieniądz.. i co dalej? Rozwiązanie było jedno. Należy sprowadzić ludzi wraz z rodzinami,trzeba dac im miejsce do zamieszkania oraz prace. Tak też zrobiono.) Wydział Powiatowy wydając zgode na budowę zastrzegał sobie warunki m. In. Budowe koscioła,szkoł,kanaliazaji, dróg . Osiedle Budowano 4 lata ( zdajmy sobie jednak srpawe z tego,ze to tereny gdzie dosc trudno postawic dom kilku kondygnacyjny.
Z zaplanowanych inwestycji, nie zrealizowano placu gier i zabaw dla dzieci, placu zieleni z brodzikami, bloku mieszkalnego w północno-wschodniej części osiedla (przy planowanym kościele) oraz nadwieszki łączącej dwa bloki mieszkalne przy ulicy Odrowążów. Pewnym modyfikacjom uległ również w trakcie budowy projekt kościoła. Nikiszowiec wybudowano pomiędzy drogą łączącą Giszowiec z Szopienicami (zachód), zabudowaniami szybu "Carmer" (południe), torami kolejowymi (wschód) i nie istniejącym już dzisiaj przedłużeniu obecnej ulicy Zamkowej (północ), na dość wąskim paśmie terenu. Niektóre obiekty, choć przynależące do infrastruktury osiedla zlokalizowano poza jego zwartymi granicami - torami kolejowymi i ulicą Szopienicką (dawniej Sosnowiecka). Z godnie z główną koncepcją architektoniczną Nikiszowiec przybrał kształt widowni amfiteatralnej, widzianej z lotu ptaka, w której na scenie - placu centralnym - zbiegały się wszystkie ulice. Drogi w osiedlu pozostawiono gruntowe bite, wybrukowane zapewne dopiero w latach 20-tych. W największym bloku ulokowano przeważającą część budynków użyteczności publicznej: w ściętym narożniku bloku w parterach z podcieniami 6 sklepów, pralnię z łaźnią (Rymarska), dom noclegowy (dla 450 pracowników, mieszczący kantynę i świetlicę oraz pocztę (Nałkowskiej). W bloku tym zlokalizowano również Zarząd Kopalni, cechownię i łaźnie dla pracowników.
W osiedlu znalazły się: posterunek żandarmerii z aresztem dla jednego więźnia (zlokalizowany pod dzisiejszym zakładem fotograficznym Krzysztofa Niesporka), mieszkania dla żandarmerii, apteka, nie zabrakło również restauracji z szynkiem i salą widowiskową, którą usytuowano na parterze bloku mieszkalnego, przy Placu Wyzwolenia. W Nikiszowcu wybudowano 2 szkoły: żeńską i męską, z 36 klasami, połączono je budynkiem z 14 mieszkaniami przeznaczonymi dla nauczycieli. Na placach znajdujących się przed szkołami ustawiono dwa publiczne ustępy oraz zabudowania gospodarcze.
Przy szybie "Nickisch" zlokalizowano magazyny, straż pożarną i stację ratowniczą. Poza zwartą zabudową osiedla znalazły się działki ogrodowe, oraz ochronka dla dzieci i szpital dl azakaźnie chorych wybudowany w 1910 roku. Nikiszowiec zelektryfikowano oraz wyposażono we własną sieć wodociągową i kanalizacyjną. Wodę doprowadzono do zlewów kuchennych, a na klatkach schodowych umieszczono ubikacje. W maju 1914 roku we wschodniej części osiedla rozpoczęto budowę kościoła. Z powodu wybuchu I wojny światowej prace budowlane zostały przerwane. Budowę wznowiono na krótko w 1918 roku, jednak przez kryzys i inflację znowu ją przerwano. W 1919 roku mieszkaniec Nikiszowca, Augustyn Niesporek w bloku na przeciw restauracji otworzył jeden z najstarszych zakładów fotograficznych w Polsce, który funkcjonuje w tym samym miejscu do dnia dzisiejszego.
Fenomen osiedla nie mija. Czerwona przybrudzona cegłą ,białe ramy okienne, wykusze pomalowane tradycyjnie czerwoną farbą… Nikiszowiec ma swój urok, to malownicze miejsce powinien zobaczyć każdy,kto choć troche interesuje się historią Śląska.
